WONEN IN ITALIË – Lente in het hoofd
Het is nu echt lente. De zon kleurt de hemel achter mijn slaapkamerraam 's morgens steeds vroeger rose-oranje. En dan wil je eigenlijk zo snel mogelijk naar buiten. De lucht is zacht, de koude wind is weg. Ik besloot gisteren een superwandeling te gaan maken. Helemaal naar het dal van de Belbo en dan weer via het buurtschap Valle omhoog, terug naar Mombarcaro.
Terwijl ik dalwaarts liep, hoorde ik de vogels fluiten en kwetteren. "Een nieuwe lente, een nieuw geluid", zoals Gorter zo mooi dichtte, ging hier helemaal op. Ook de bijen speelden hun partijtje mee. Op zeker moment liep ik langs een prachtige met witte bloesems getooide boom en hoorde een gegons alsof er een laagvliegend vliegtuig over kwam. Honderden bijen zoemden in de bloesems. Alsof het al hoog zomer is.
De lente verandert ook je leven. Ik werk weer in de tuin! Ik doe maar wat, heb er nog steeds te weinig verstand van, maar ben lekker bezig. Spuit insektenwerend spul op m'n fruitbomen, vul kleine bakjes met bloemenzaadjes, knip dooie takken en bloemen af, gooi de dode geraniums weg. Het is gewoon heerlijk.
Vanmorgen sinds tijden ook weer eens naar Dogliani geweest. Alleen de tocht ernaartoe was al een feest. De heuvels vol witte en roze bloesemboompjes, de besneeuwde Alpen afstekend tegen de blauwe lucht.
Het terras voor de bar was zowaar al uitgezet. Ondanks m'n voornemen iets af te vallen, nam ik toch maar een overheerlijke cannolo, gevuld met chocola, bij mijn cappuccino.
Iemand had me verteld dat tegenover de bar in Dogliani een werkplaats is van een keramist. Ik besloot daar vandaag eens een kijkje te gaan nemen. Een man van misschien wel tachtig zat achter een draaischijf en sprong op toen ik binnen kwam. Hij vertelde dat hij de laatste ambachtelijke pottenbakker van Dogliani is (ik had dus niet veel later moeten komen, dacht ik bij mezelf). En dat zijn familie al generaties lang potten bakt. Ik kreeg meteen een rondleiding van hem.
Jammer dat hij alleen bruine terracotta bloempotten maakt, ik wil zo graag iets kleurigs op m'n terras om de agapanthussen in te zetten. In een magazijn liet hij me ook andere creaties van zijn hand zien, ook gekleurd goed, maar helaas geen bloempotten. Wel grote gekleurde vazen, serviesgoed, olie- en azijnstellen en spaarpotten. Koortsachtig bedacht ik waar ik zo'n vaas in m'n bescheiden rustieke huis zou kunnen neerzetten...
Een uur later, op de markt van Niella Belbo, kwam ik Bruna tegen, een lieve vrouw die geregeld invalt in de bar van Mombarcaro. We dronken even samen koffie en maakten een afspraak voor een lange wandeling, een voornemen dat we al langer hadden. Volgende week gaan we vroeg lopen, zij houdt ook van de vroege ochtend.
En zo brengt het voorjaar weer nieuwe energie en nieuwe plannen. Zondag mijn berghok uitgemest en zeven zakken met troep naar de stort gebracht. De ruimte ziet er nu heerlijk overzichtelijk uit. Ook de poesjes hebben de lente in hun hoofd. Ze blijven langer buiten en komen me de laatste dagen steeds levende hagedissen brengen.
Totò kwam opgetogen binnen toen ik net zat te eten. Hij maakte voortdurend geluid, alsof ie me iets wilde vertellen. Toen zag ik iets in z'n bek spartelen. Ik gilde het uit. Gelukkig liet ie het beestje meteen vallen en kon ik het met een veger en blik weer terug in de tuin zetten.
Toch hangt er ook een schaduw over deze lente: Oekraïne. Iedereen is ermee bezig en vooral met de mensen die in belegerd gebied opgesloten zitten en geen eten en drinken meer hebben. Het journaal gaat bijna uitsluitend over Oekraïne. Eén ploeg van de RAI zit dichtbij de vuurlinies. In een reportage gisteravond hadden ze Russische tanks gefilmd die door het Oekraïense leger kapot waren geschoten.
Precies op het moment dat ik met m'n neus zowat in de tv zat, belde de leverancier van Bofrost aan, dat is een soort SRV-wagen. Ik kon hem wel wat doen, maar de arme man kwam vier door mij bestelde zalmfiletjes afleveren.
"De benzine gaat omlaag hè?" reageerde hij toen hij de beelden op mijn tv zag. "Ja, kadootje van Draghi, hij gaat onder de 2 euro per liter kosten" zei ik.
"En wat heeft Biden gezegd?" vroeg de man vervolgens. Maar dat had ik nu net door hem gemist. "Weet je dat het hier maar 1200 km. vandaan is?" vervolgde de chauffeur bezorgd.
Laten we hopen dat de Russen zich nog voor de zomer terugtrekken.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
